De afgelopen paar dagen hadden we weer bezoek uit Nederland: mijn moeder en broer. Die vlogen naar Västerås, wat ons heen en terug met ophalen tweeënhalf uur scheelt, dus we hopen dat die lijn bij Ryanair blijft bestaan. En alsof de duvel er mee speelt: binnen een kwartier nadat we van het vliegveld wegreden, kwam er over een weiland een eland aangerend. En twee dagen later stond er nog een in een weiland, en een dag later weer een. Elanden all over the place hier.
Met wat uitstapjes in de omgeving, een dag naar Stockholm (met de bus, prima verbinding vanaf Örebro) en een middagje winkelen in Örebro gaan vier dagen snel voorbij. Dan is de dag dat het bezoek weer naar huis gaat altijd een beetje een sippe dag. Dat was tot nu toe elke keer zo en het wordt nog niet echt minder. Dan voel je echt dat je op 1350 kilometer afstand zit en dat contact niet zo vanzelfsprekend is. Dat blijft toch wel een raar gevoel.
Misschien komen er deze zomer nog andere mensen uit Nederland (net zoals een collega van me, die twee weken geleden een middagje op bezoek is geweest, hartstikke leuk!), en in het najaar gaan we sowieso weer een weekje naar Nederland. Die band blijft vooralsnog toch wel erg sterk.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Kom je dan ook naar een vertalersborrel? Ik zou het wel erg leuk vinden je dan te zien. Desnoods organiseren we er zelf één. Toch? Of moet je zo veel bezoekjes in die ene week proppen dat je er geen tijd voor hebt? Nou ja, als het kan, zou het leuk zijn!
Wel een late reaktie, maar toch:
jaaaa, 1350 km zijn een heel eind om 'even' op bezoek te gaan. En in een paar dagen valt er ook zóveel te zien in Zweden - afgezien van de elanden - dat de tijd voorbij is voordat je het beseft. Dit land is gewoon te groot om te behappen. Hadden jullie niet in Luxemburg kunnen gaan wonen? Lekker dichtbij en ook lekker klein...
Liefs, mama
Een reactie posten