Winter!

Dat had ik dus nooit moeten doen, zo'n positief blogje over de lente. Afgelopen zondag sloeg het weer ineens om en is er tien centimeter sneeuw gevallen. Bij temperaturen net iets onder het vriespunt leidde dat tot zogenoemde blixthalka, ineens optredende gladheid. Wij hebben onderweg van en naar Västerås, ongeveer een uurtje rijden, een stilgevallen vrachtwagen gezien, een paardentrailer die op zijn kant lag (gelukkig stonden de twee paarden in de wei langs de weg, die hadden zo te zien niets ernstigs), twee tegen elkaar gebotste auto's en een auto die (net op een punt zonder middenvangrail en een waanzinnig brede middenberm) door vier personen uit de sneeuw de weg weer opgeduwd werd.
Maandag was het weer even mooi, maar gisteren sneeuwde het weer de hele dag. Kleine vlokjes, maar toch. We kunnen de sneeuw wel wegkijken, zeker als je weet dat het in Nederland vandaag rond de twintig graden in de schaduw is.

Dierenarts

Vorige week hadden wij weer een nare ervaring met een dierenarts. Branco, de boxer, liep al een tijdje mank. Pijnstillers hielpen niet, dus wij naar de dokter. Zij voelde even aan Branco's poten en haar conclusie was dat hij zo'n ernstige mate van artrose had, met woekerend kraakbeen en littekenweefsel, dat er geen andere oplossing was dan hem een spuitje te geven. We moesten er maar even over nadenken en dan kon zij dat die middag of de dag erna (op zaterdag) wel doen.
Wij helemaal gestrest naar huis, waar wij een vriendin belden, die dierenarts in Nederland is. Zij vond de conclusie dat er niets meer aan gedaan kon worden té voorbarig, omdat er nog geen foto's gemaakt waren. Met alleen voelen mag je zo'n conclusie niet trekken.
Lang verhaal kort: naar een gespecialiseerde kliniek in Arboga geweest, foto's laten maken, een prednisoninjectie in Branco z'n knie laten zetten en het gaat weer stukken beter. Branco krijgt nog wel pijnstilling en loopt alleen nog maar aan de riem, maar hij belast zijn poot weer goed en kan zo z'n spieren weer langzaam opbouwen.
Conclusie: in het land waar nog mensen nog steeds hun oude en/of zieke hond zelf doodschieten, beschikken zelfs dierenartsen iets te lichtvaardig over leven en dood.

Lente!

Nou, dat is nog een tikje te optimistisch, maar het dooit hier nu al drie dagen aan één stuk. Ook 's nachts is het boven nul, dus de sneeuw begint zich langzaam maar zeker gewonnen te geven. De weg voor ons huis langs is al bijna helemaal zichtbaar, maar op de oprit, in de tuin en op de velden ligt nog een flinke laag. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat alles weg is.
Zo'n drie weken geleden hadden we het grootste deel van de sneeuw al van het dak gehaald, want er was zoveel gevallen dat de verzekeringsmaatschappijen waarschuwden dat ze niet meer zouden uitbetalen als je dak instortte. Dat is bij een aantal bedrijven, scholen en sportcentra inderdaad gebeurd, dus wij vonden het toch iets te spannend worden. Helemaal schoon was het nog niet, dus nu schuiven er zo af en toe met donderend geraas nog wat pakketjes halfgesmolten sneeuw naar beneden. Die kunnen er in de tuin ook nog wel bij.