Weer thuis

Olafs stiefvader is inderdaad overleden, op de avond van 6 december Europese tijd. We hadden Noa's paspoort ongelooflijk snel binnengekregen, al na een week, dus op woensdag 8 december zijn we gaan rijden en donderdag zijn we in Nederland aangekomen, waar een verdrietige en inspannende tijd aanbrak. We hebben samen met de vrouw van Olafs stiefvader de crematieplechtigheid voorbereid, een rouwkaart gemaakt en alles geregeld wat er geregeld moest en kon worden.
Om de borstvoeding op gang te houden heb ik wel een paar rustdagen ingelast, waarbij ik in het vakantiehuisje bleef en mijn aandacht volledig aan Noa gaf. Die heeft zich wonderwel goed door de twee weken heengeslagen, waarschijnlijk mede door het feit dat ze hele dagen in de draagzak zat, lekker dicht bij mama of papa.
Na een héél spannende reis op 24 en 25 december vanwege alle gladheid zijn we nu weer thuis en proberen alles een plekje te geven en weer tot rust te komen.

Naar II

Olaf is weer naar Nederland vertrokken, nu voor een ernstig ziektegeval. Zijn stiefvader ligt met het acute respiratory distress syndrome in een ziekenhuis in India. Hij was daar met een vriend en werd een dag na aankomst, nu ruim twee weken geleden, ziek. Een virus in zijn longen, dat dus uitgemond is in ards, een levensbedreigend falen van de longen. Hij ligt aan de beademing en wordt slapend gehouden. Olaf is zondag naar Nederland gevlogen om zijn vrouw bij te staan en allerlei dingen te regelen. Ik hoorde net dat Olaf morgen weer naar huis komt, alles wat geregeld kon worden, is geregeld en er valt nu vanuit Nederland niet méér te doen dan eventueel vanuit Zweden.

Noa lacht!

En dan veel belangrijker nieuws: sinds afgelopen maandag lacht Noa volop. De voortekenen zagen we natuurlijk in de eerste weken al, maar nu lacht ze echt met haar hele gezicht. Prachtig!

Paspoort

Afgelopen woensdag zijn we met z'n allen naar Stockholm geweest, om een paspoort voor Noa aan te vragen. Dat was nog een heel gedoe, want het is natuurlijk haar eerste paspoort, dus we hadden een geboortebewijs nodig, een bewijs waarop stond dat we haar ouders waren en ons trouwboekje. Ons trouwboekje lag natuurlijk gewoon in de kast, maar voor de overige papieren moesten we bij de belastingdienst zijn (die houdt de registers voor de burgelijke stand namelijk bij). Nadat we die papieren hadden opgehaald, moesten ze nog gelegaliseerd worden door een advocaat in Örebro.
Woensdag reden we dan om halfacht naar Stockholm, waar de Nederlandse ambassade zit, die maar een beperkt aantal uur per dag open is. Foto laten maken, wat bijzonder vlot ging doordat er vlakbij de ambassade een commercieel slimme fotograaf zit die zich heeft gespecialiseerd in paspoortfoto's voor allerlei nationaliteiten. Noa staat er mooi op :-).
Alles ging heel vloeiend, dus om kwart voor drie waren we weer terug.
Gelukkig hoeven we het paspoort niet zelf op te halen, het wordt ons over twee weken aangetekend toegestuurd en dan kunnen we legaal met Noa de grens over!

Godkänd

Gisteren was Noa vier weken en in die tijd heeft ze al veel meegemaakt: logeerpartijen van oma's, twee honden die heel nieuwsgierig naar haar zijn, haar helemaal in de roedel hebben opgenomen en af en toe heerlijk aan haar hoofdje snuiven, twee nieuwe ouders die met vallen en opstaan erachter komen wat ze met welk huiltje wil zeggen, wandelingen in de sneeuw (ja, vijftien centimeter vorige week!) en vooral héél veel eten. Het zet lekker aan want gisteren was ze 4460 gram en minstens 56 centimeter (het meten ging erg gehaast, haar hoofdje lag wat scheef, dus volgens mij klopt het niet helemaal).
Verder zijn we gisteren naar het ziekenhuis geweest om de gehoormeting nog een keer te laten doen, want bij de eerste meting een dag na haar geboorte had ze met haar linkeroor geen goede uitslag. Alles was in orde bij beide oren, er zal de eerste keer iets in de gehoorgang hebben gezeten.
Gistermiddag moesten we naar de kinderarts bij het consultatiebureau, waar nog een keer alles werd gecontroleerd: van oogjes tot heupjes, van reflexen tot ruggengraat. Alles was voor zover te zien helemaal in orde, dus onze kleine meid is helemaal goedgekeurd!

Noa!

Op donderdag 21 oktober is na een zeer voorspoedige bevalling onze dochter Noa Sophie geboren. Bij de geboorte woog ze 4150 gram en was ze 53 cm lang.

Hier ligt ze lekker bij mama:



En hier lekker bij papa:



We gaan niet veel foto's op internet zetten, want het is een openbaar blog. Mocht je meer foto's willen zien, stuur dan maar een mailtje. Het kan alleen wel even duren voordat je antwoord krijgt!

Jacht

Vorige week maandag is hier het jachtseizoen op elanden geopend. Dat betekent dat het vooral de eerste paar dagen hier in de bossen een soort carnaval met geweren zonder drank is. Serieus: je ziet overal auto's geparkeerd staan, er hangen linten aan de bomen om aan te geven waar ze aan het jagen zijn, er staan bordjes dat er wordt gejaagd. Er zijn allerlei groepen jagers, die een aantal terreinen hebben waarop ze mogen jagen. De grootte van dat terrein bepaalt de grootte van het quotum. Het zijn vaak drijfjachten, waarbij de jagers de eland van alle kanten opjagen en het dus meer dan eens gebeurt dat een quotum van bijvoorbeeld drie volwassenen en een kalfje na anderhalve dag jagen al op is.

De eerste paar dagen liepen we er dus zo bij, en dat in een heel klein bosje, waar geen linten hingen en geen auto's stonden.



Op de achtergrond staat trouwens de negentien jaar oude Volvo die we tweeënhalve week geleden uit Stockholm hebben opgehaald (hier in de buurt zaten ze allemaal onder de roest). Dit ter vervanging van Bonki, we misten een skogsbil (bosauto) toch wel heel erg en als je in Zweden woont moet je toch minstens één keer een Volvo hebben gehad (al is het dan een ouwetje).

Intussen is ons vaste plekje bij de renbaan weer vrijgegeven en kunnen we zonder opzichtige kledij de hondjes weer lekker laten lopen.

Babykamer

Nou, de babykamer is helemaal klaar voor de kleine. Afgelopen zondag hebben we de laatste hand gelegd aan de commode, de kleertjes en luiers liggen erin, het bedje is opgemaakt en er staat een lekkere stoel met voetenbankje. De uitgerekende datum is nog maar iets minder dan twee weken, dus het mocht ook wel!

Wachten II

En we wachten nog steeds... Niet alleen totdat de kopers van ons huis hun eigen huis hebben verkocht, maar nu ook tot de baby er is. Nog een paar weken en dan mag ik gaan genieten van een verblijf in een Zweeds ziekenhuis :-).
We hebben intussen zo'n beetje alles op orde. De babykamer was natuurlijk (samen met de logeerkamer) aan het begin van het jaar al klaar, maar omdat het er in eerste instantie op leek dat we heel snel weer in Nederland zouden zitten, hadden we nog even gewacht met het aanschaffen van de grote dingen zoals een bedje e.d. Daar zijn we nu bijna mee klaar. Na lang zoeken hebben we zelfs een box gevonden. Die zijn hier niet zo gewoon, het is vaak eerder iets wat in goed Nederlands een 'playpen' wordt genoemd: losse aan elkaar gekoppelde rekjes die je op de vloer zet. Nou lijkt me dat niet zo fijn als een kindje gaat lopen en zich aan de spijltjes probeert op te trekken, dat kan een flinke klap geven, en ik ben ook bang dat Branco met z'n nieuwsgierige kop de hele opstelling weleens omver zou kunnen duwen. Jammer genoeg was er een spijl van de gebruikte box gebroken (nieuw kon ik ze in de enorme babywinkel in Örebro namelijk echt niet vinden, misschien in grotere steden?), maar Olaf heeft hem vervangen en het geheel Zweeds blauw geschilderd:





Je kunt hier alleen nog maar watergedragen verf krijgen, dus dat is sowieso kindvriendelijk. Let ook op het hartjesdetail ;-).

Een boxkleed was dan natuurlijk ook een probleem, dus dat heb ik in Nederland besteld. Samen met nog wat andere spullen die daar stúkken goedkoper zijn neemt mijn moeder die mee in een extra tas als ze hier rond de bevalling naartoe komt.

Het bedje staat boven al klaar, de kleertjes zijn gewassen, het eerste pak luiers en billendoekjes gekocht :-). Nu alleen nog een commode en laat onze kleine meid dan maar komen!

Wespen

Het stikt hier werkelijk waar van de wespen. Om de een of andere reden zijn het er dit jaar veel meer dan voorgaande jaren. Op een gegeven moment hadden we zelfs een wespennest van 25 cm hoog en 15 cm breed in de garage zitten. Wij naar de buren om te vragen of ze een bestrijdingsbedrijf wisten, maar dat was niet het geval. Wel bleek dat zij helemaal niet bang waren voor de steekbeesten en altijd zelf nesten weghaalde als het regende. Olaf had net twee weken daarvoor de auto van hun dochter gerepareerd op de dag voordat ze op vakantie ging, dus ze waren heel blij dat ze iets terug konden doen.
De dag erna regende het en kwamen ze met het regenpak aan ter bescherming naar ons toe om het nest te verdelgen. Wij zagen al voor ons hoe hele zwermen woedende wespen naar buiten zouden vliegen op het moment dat ze het nest met een stok naar beneden hadden geslagen, maar dat viel alleszins mee. De tientallen wespen die in het nest zaten lagen een beetje suf op de grond en na een uitgebreide stamppartij waren de wespen dood en het hele nest ontmanteld.
Nu controleren we de garage om de dag op een aangroeiend nest, zodat we een eventueel volgend wespenlogeeradres zelf in de kiem kunnen smoren.

Verduidelijking

Blijkbaar was mijn posting van gisteren niet zo duidelijk, want ik heb al een paar keer de vraag gekregen of de eerste kijkers/kopers nou definitief afgehaakt zijn. Het is ook lastig met al die gegadigden voor diverse huizen...
Er zijn nu dus twee geïnteresseerde stellen/gezinnen: A en B voor het gemak. Met A zijn we al een paar weken bezig, en die waren er zeker van dat hun huis verkocht was, tot ze hoorden dat de bank hun eerste gegadigde geen lening gaf. Met een tweede kijker zijn ze er niet uitgekomen. Als het goed is, is A's huis nu door de makelaar in de verkoop genomen. Als hun huis wordt verkocht en ons huis is nog te koop, dan kopen zij het gewoon.
Over B weten we qua financiering nog niets, dus dat kan nog alle kanten op. Wel weet B dat er al een bod op ons huis is gedaan, dus ik ga ervan uit dat ze daar in hun plannen rekening mee houden.
Kortom: genoeg serieuze belangstelling, alleen is bij beide de financiering een (tijdelijk) probleem. Raar is dat hier: je gaat naar een huis kijken, spreekt je interesse uit en komt een prijs overeen voordat je de financiering helemaal rond hebt. 's Lands wijs, 's lands eer zullen we maar zeggen.

Wachten

En we wachten, en we wachten... De geïnteresseerde mensen hadden hun huis nog niet bij de makelaar te koop gezet, alleen maar op internet. Vorige week hoorden we dat de eerste kijkers (die zelf in een flat woonden en dus niet op kopers hoefden te wachten) hun huis wilden kopen, maar nog even op bericht van de bank wachtten. Dat leek dus ineens goed nieuws. Maar nee, de bank ging niet akkoord. Toen kwamen er weer kijkers, maar ook daar is het niet mee gelukt. Nu gaat de makelaar morgen hun huis in de verkoop nemen, maar snel gaat het allemaal nog niet.
Wel leuk is dat er een tweede stel is opgedoken dat interesse voor het huis heeft. Drie weken geleden werd er ineens aangeklopt en stond de man die bij de boer een stukje verderop werkt en vorig jaar de rotzooi van de schuur heeft opgeruimd voor de deur, samen met zijn vrouw. Zij hadden zich opgegeven voor de kijkdag, maar waren toen niet op komen dagen. Uiteindelijk hadden ze toch de stoute schoenen maar aangetrokken en brachten ons een bezoekje. Na een geïmproviseerde rondleiding leek vooral de vrouw reuze enthousiast, maar daarna hoorden we niets meer. Vandaag belde de makelaar om te zeggen dat ze toch hun interesse hadden getoond en dat ze naar de bank waren gegaan. De makelaar wist niet of ze sowieso eerst hun huis nog wilden verkopen of dat ze hadden geprobeerd een overbruggingsfinanciering te krijgen.
Voor ons begint het intussen erg krap te worden om voor de bevalling nog naar Nederland te komen, helemaal omdat het vinden van een tijdelijke huurruimte in of rond Apeldoorn erg moeilijk is. Het is namelijk niet echt realistisch om te verwachten dat we in Nederland nog een overdracht kunnen regelen per uiterlijk half september. Die onzekerheid maakt het wel extra spannend.

Verder ben ik afgelopen weekend door mijn rug gegaan. Je buikspieren doen een stuk minder hun werk als ze uitgerekt worden, en zo bleek het te veel voor mijn rug om de was uit de machine te halen :-(. Ik lig dus met frisse tegenzin al een paar dagen op de bank. Gelukkig kan ik wel lekker doorwerken op de laptop en nieuwe berichtjes bloggen :-)).

Ontwikkelingen

Schandalig, bijna een maand niet geblogd. Sorry daarvoor!

Er gebeurt hier op het moment ook niet zo vreselijk veel. Half juni is Olafs neef met zijn vriendin een paar dagen op bezoek geweest. We zijn naar een elandenpark geweest en hebben daar voor het eerst een elandstier gezien:



Alle elanden die we tot nu toe hebben gezien waren koeien of kalfjes. Erg mooi zo'n gewei.

Verder heeft Bonki een paar keer aan de beademing en reanimatie gelegen. Vlak voordat we in april naar Nederland gingen, kwam er een heel naar ratelend geluid onder de motorkap vandaan. Nadat de verbouwing van het huis klaar was, is Olaf maar eens begonnen alles uit elkaar te schroeven. En met 'alles' overdrijf ik niet heel erg veel; hij verdacht de spanner van de distributieketting, maar die zit bij deze auto erg ver in de motor. En bij een auto van 22 draait alles niet meer zo soepel en is de kans dat er iets afbreekt vrij groot. Dat gebeurde gelukkig niet, spanner weer gangbaar gemaakt en de hele boel in elkaar gezet. Totdat de carterpan er weer onder moest. Tijdens het schoonmaken daarvan bleek er een lager in te liggen. Dat moest dus ergens diep uit de motor gekomen zijn. Dus even diep ademhalen en de volgende dag maar weer alles uit elkaar. Ging wel een stuk makkelijker nu :-)). Wonder boven wonder bleek het lager nog te bestellen te zijn en een paar dagen later kon alles weer in elkaar. Olaf had er al niet veel vertrouwen in, want het gat was te ruim voor het lager geworden. En helaas: bij de eerste slag van de motor rinkelde er iets en lag het glanzende nieuwe lager wederom aan flarden in de carterpan. Na onderzoek op internet, een nachtje slapen en nogmaals diep ademhalen werd de motor voor de derde keer binnen een week ontmanteld, waarna Olaf de balansassen (die bij deze auto vrij nutteloos blijken te zijn) met de haakse slijper heeft ingekort, nog wat modificaties heeft toegepast en de motor met één hand op de rug weer in elkaar heeft gezet. En ja: alle rare geluiden waren weg, de motor liep mooier dan ooit tevoren en nadat we er nog twee weken mee hebben rondgereden durfden we hem samen andere spullen die we niet meer naar Nederland willen nemen te koop te zetten. Afgelopen woensdag is hij opgehaald en als het goed is gaat hij nog een mooi leven tegemoet in de bergen vlak bij de Noorse grens.

Ja, we zijn dus inderdaad spullen aan het verkopen. Niet dat de verkoop al helemaal rond is, maar zo kunnen we lekker rustig aan doen.
Op zich is er wel iets te vertellen over de verkoop: er zijn mensen die ons huis willen kopen en we zijn een prijs overeengekomen die niet erg ver onder de vraagprijs ligt. Dat is dus het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat die mensen hun eigen huis nog moeten verkopen, en het is hier blijkbaar vrij normaal om dat risico bij de eigenaars van je nieuwe huis te leggen. Dat willen we natuurlijk niet, dus we hebben nog geen contract ondertekend. Mocht er nog een andere gegadigde komen, dan zijn we vrij om ook met die mensen te onderhandelen en een hogere prijs en/of vaste overdrachtsdatum af te spreken. Gelukkig is de huizenmarkt hier nog lekker in beweging en is dit het perfecte moment om een huis te verkopen, dus we hopen dat we over niet al te lange tijd 100% goed nieuws kunnen meedelen.

Zaagfestijn

Na de brand van vorig jaar hadden we aan de overkant van de weg al een aantal bomen laten omzagen, maar dit jaar zagen we dat een stuk of acht bomen aan deze kant van de weg het ook niet gehaald hadden. We hadden al gezien dat ze zwartgeblakerd waren, maar hadden eigenlijk verwacht dat de sappen wel weer zouden gaan stromen. Dat gebeurde niet, dus na overleg met de verzekering konden we ze weg laten halen. Mooi, alleen: zie maar eens iemand te vinden. Er is wel iemand komen kijken, maar die durfde het niet aan en uiteindelijk kwamen we bij onze buurman uit, die op de bosbouwschool heeft gezeten. Die heeft alleen gewoon een baan, dus hij kon geen factuur schrijven. Maar hij wilde de bomen wel omzagen als hij ze mocht hebben als brandhout. Heel erg fijn natuurlijk, maar toen waren we zelf ook weer druk, de afgebroken takken zou hij namelijk lekker laten liggen.

De sneue bomen vorige week zaterdag:





Daar kwam de buurman, in zeer professionele uitrusting en met allerlei bosbouwattributen: een wig om in de zaagsnede te slaan om te voorkomen dat de boom de verkeerde kant op valt, een koevoet om extra kracht te zetten, een meetlint van tien meter die hij in de boom kon haken om telkens stukken van drie meter af te meten, die hij dan afzaagde en natuurlijk een goed gebruikte motorzaag.

De eerste boom ging zo snel om dat ik te laat was met het fototoestel:



Voor de zekerheid werden heel hoge bomen met sjorbanden vastgebonden aan andere bomen, zodat ze absoluut niet op het huis zouden vallen:



En dan flink trekken:



En ja hoor, met een donderende klap komt de boom precies neer waar hij moet neerkomen, over de weg heen. We hadden een stuk verderop borden geplaatst met de waarschuwingstekst dat er bomen gerooid werden, maar daar lieten een paar snelle jelles zich niet door weerhouden. We stonden elke keer wel op de uitkijk als er gezaagd werd en hebben een paar mensen even moeten tegenhouden.



Van onderen!



En baf:



Deze kwam (zoals voorzien) aardig mijn kant op, dus ik ben op nog veiligere afstand gaan staan:



De laatste wilde ik echt in volle vlucht fotograferen, maar daar had ik achteraf niet zo gespitst op hoeven zijn. De buurman had een klein berekeningsfoutje gemaakt en een milliseconde na deze foto hing de omgekapte boom muurvast in zijn broer aan de overkant van de weg.



En dan? Zijn vader (die hier niet ver vandaan woont en een tractor heeft) was een weekendje weg met de Harley-Davidson en de boer hier een eindje verderop was ook al ver van huis. Dan maar de kapotte Bonkie van stal gehaald, waar gelukkig in de lage toeren nog wel mee gereden kan worden.



Drie kapotte spanbanden en een sleepkabel later besloot de buurman om toch maar delen uit de boom weg te zagen:



Gelukkig heeft Bonkie de klus toen alsnog geklaard en hoefden we niet de rest van de dag de wacht te houden om te voorkomen dat er iemand tegenaan zo rijden.

Een flinke bos hout voor de deur:





De bomen zijn vorige week dinsdag door de vader van de buurman met de tractor, een grijper en een karretje opgehaald.

En nadat Olaf drieënhalve dag heeft lopen sjouwen zag alles er tiptop uit voor de kijkdag van afgelopen zondag:

Visning

We hebben vandaag een kijkdag, een visning, gehad. Er hadden zich vijf mensen aangemeld, waarvan er vier zijn komen opdagen. Nu wordt het wachten of er kijkers bij hebben gezeten die zo enthousiast zijn dat ze een bod gaan doen. Duimen!

T.k.

Vandaag is ons huis op de Zweedse Funda,www.hemnet.se, gezet. We gaan het verkopen en weer terug naar Nederland. Dat is makkelijk opgeschreven, maar we hebben er wel een tijdje over zitten dubben. Het missen van een vertrouwde omgeving met je sociale contacten, het je makkelijk kunnen uitdrukken in een taal, onze gezinsuitbreiding, de economische vooruitzichten hier, het wonen op het platteland, de huizenmarkt in Zweden en in Nederland, de koers van de kroon ten opzichte van de euro, het gezondheisstelsel en schoolsysteem hier, al deze dingen hebben meegespeeld in onze beslissing. Natuurlijk golden niet alle redenen even zwaar voor ons allebei, maar we zijn in volle overeenstemming tot het besluit gekomen dat we, alles in aanmerking nemend, de komende tijd toch weer in Nederland willen wonen.
Dat is dus ook de reden dat we voordat we half april naar Nederland op vakantie gingen en Olaf in de weken dat we weer terug waren zo ontzettend hard aan het huis bezig zijn geweest. Het is boven nog niet helemaal af en er staat nog geen mooie garage, maar zo is de hoeveelheid werk die nog gedaan 'moet' worden in elk geval voor de nieuwe bewoners heel goed te overzien.
Gelukkig probeert de makelaar, zoals hier zeer gebruikelijk is, alle gegadigden op één kijkdag te laten komen, zodat je niet voortdurend in spanning zit te wachten of er misschien een kijker komt, waarna je als een idioot het hele huis gaat boenen ;-)). Als er genoeg aanmeldingen komen, verwachten we volgende week zaterdag of de zaterdag erna (op de trouwdag van kroonprinses Victoria met haar 'burgerman' Daniel) een zogeheten visningsdag. We zijn benieuwd!

Oude doos

En even een vergelijking tussen het huis zoals we het kochten en zoals het er nu uitziet.

De rechterkant: van één naar twee ramen boven:





Linkerkant: in de gevel geen ingrijpende veranderingen, alleen alles helemaal opgeknapt en natuurlijk een aanbouw achter het huis.





En het mooiste aanzicht: de oude voorkant met verlopen opgang en oude dakpannen (hoewel dit nog de 'mooie' kant van het dak was):





En nieuw:

Entree

En weer verder met het verslag: de trap was erg verzakt, dus die heeft Olaf met hulp opgegraven (zo diep was hij weggezakt), gestut en weer stevig vastgezet:







En zoals gewoonlijk dragen de honden niets anders bij dan gezelligheid, maar ja, daar zijn ze dan ook voor:



Nadat alles weer op zijn plek zat, er leuningen zijn gemaakt, het raam rechts gerenoveerd is met nieuwe stopverf en ik overal kwistig met de verfkwast ben geweest, ziet het huis er nu zo uit:



Een plaatje van een Zweeds huis, of niet?

Telia

Sinds afgelopen zondagochtend hadden we geen telefoon en internet meer. Aangezien het in de provincie Örebro län vrij heftig had geonweerd en gestormd, gingen we ervanuit dat er een grote storing was en wachtten we rustig een dagje af. Maandagochtend nog steeds niets, dus toen hebben we de buren maar even gebeld, maar die hadden wel gewoon verbinding. Toen dus maar mobiel de Zweedse KPN, Telia, gebeld om te melden dat er iets met onze telefoonverbinding was. Olaf had voor de zekerheid buiten waar de telefoonlijn het huis binnenkomt even gecontroleerd of daar wel nog een signaal was, dat we niet binnen ergens een draadbreuk hadden, maar dat was niet het geval.
Na bijna anderhalf uur (!, handig zo'n minutenteller op je mobiel) in de wacht staan werd onze melding in de computer gezet en zou er iemand komen kijken. 'Wanneer?' 'De monteurs werken van acht tot drie.' 'Ja, maar komen ze vandaag, morgen, woensdag, donderdag?' 'Geen idee, ik zet u in de rij en dan merkt u het wel.' Mobiele nummer doorgegeven zodat ze konden bellen als ze ergens bij zouden moeten.
Wachten, wachten, dinsdagmiddag nog maar een keer gebeld. 'Grote chaos, druk, veel storingen, we hopen dat het donderdag verholpen is.'
Afijn, vanochtend om kwart over negen een mannetje aan de deur: 'U hebt een storing gemeld?' 'Ja, maandagochtend al.' 'Klopt, ik heb drie dagen de tijd om op een melding te reageren.' 'Ja, maar we hebben hier een bedrijf, en we waren vier dagen lang niet bereikbaar.' 'O, maar dat kunt u melden en dan kunt u tegen betaling de wachttijd verkorten.' Pardon?? We zitten niet bij een prijsvechter, maar bij het voormalige staatsbedrijf.
Nou goed, mannetje bij het huis gemeten, nee, inderdaad, geen signaal. Dus hij het bos in en binnen tien minuten was het gefikst: één van de twee draden bij de paal zat niet helemaal goed vast, door de sneeuw en het slechte weer van afgelopen tijd. Wat blijkt nou? Het computersysteem detecteert dat er een slecht contact op de lijn zit en sluit om ergere problemen te voorkomen de telefoonlijn automatisch af. Helaas gaat er dan niet automatisch een signaal naar de klantenservice dat die lijn is afgesloten en dat daar dus iemand even een draadje moet gaan vastzetten, nee, ze blijven rustig wachten tot de klant belt en de wachttijd van drie dagen gaat dan dus ook pas lopen.
Grrrr! Maar goed, we zijn gelukkig weer online en kunnen weer contact leggen met de buitenwereld!

Buitenkant

Sinds we terug zijn is Olaf weer druk bezig, nu met het verfraaien van de buitenkant. Eerst de naar de weg gerichte kant. Daar was het gedeelte boven de horizontale witte plank nog niet geschilderd en de oversteek nog niet van mooie witgeschilderde planken voorzien. Als bonus heeft Olaf er ook een makelaar voor geknutseld (de versiering die aan de dakrand hangt).



We hebben vier kubieke meter grind besteld:



om in de geul rond de aanbouw neer te leggen als afwatering. De rest van het grind wordt verspreid over de intussen nogal kaal geworden oprit. Ook is de achterdeur van de aanbouw geschilderd en is er een trappetje gekomen zodat we niet veertig centimeter naar benden hoeven te stappen.



Daarna naar het portiek bij de voordeur. Zo was het:



Links en rechts twee verschillende soorten leuningen en door de constructie van het dak moest je in de winter altijd voorzichtig de voordeur dichtdoen, anders had degene die voorop liep voordat hij het wist een pak sneeuw in zijn nek, dat van het dakje af gleed.

Het afdakje gesloopt:



En de niet zo mooie planken naast de voordeur er ook maar af:



De planken staan voor de eerste keer geschilderd klaar:



Planken en de dakconstructie er weer op:



En zo ziet het er nu alvast uit met dakpannen op het dak (op deze foto niet te zien) en windveren en boeidelen al gemonteerd:



Nu nog alle leuningen rondom en alles (inclusief de voordeur!) nog een keer schilderen en dan ziet de buitenkant er weer fris en fruitig uit.

Svenska B

Vandaag heb ik de laatste opdracht voor svenska B gemaakt: nationella provet, oftewel de landelijke toets. Landelijk werd die op 23 april gehouden, maar wij hebben hem vandaag gemaakt. De toets houdt in dat je eerst thuis een soort tijdschrift van 30 bladzijden moet lezen met allerlei verschillende teksten. Als je op school komt, krijg je een boekje met acht opdrachten, waaruit je er een moet kiezen: je kunt een debatstuk schrijven, een ingezonden brief, een filmanalyse maken en nog zo wat. Na krap twee uur was ik klaar (als laatste: ik zat met alleen maar Zweden in de klas en die hoefden natuurlijk geen woorden op te zoeken, als buitenlander mag je er een woordenboek bij gebruiken) en kon ik met een gerust hart naar huis. De toets telt namelijk voor een twaalfde mee in de eindbeoordeling, de rest van het cijfer wordt gevormd door de elf opdrachten die ik deze termijn heb moeten maken. Het gemiddelde daarvan was ruim voldoende, dus ik kan gerust aannemen dat ik nu lekker vakantie ( van school dan) heb! Wel lov dus, geen semester, voor degenen die een woordje Zweeds spreken.

Gezinsuitbreiding

Voor degenen die we niet zo regelmatig spreken hebben we een nieuwtje: als alles goedgaat krijgen we eind oktober een kindje. We zijn net na de twaalfwekenecho op vakantie geweest in Nederland en daar konden we dus het nieuws aan iedereen vertellen. Met als gevol dat onze toekomstige spruit al verwend is met kleertjes, speeltjes, boekjes en knuffels. Iedereen nogmaals heel hartelijk bedankt!
Pas over een paar weken weten we hopelijk of het een jongen of meisje wordt, dan kunnen we een mooie naam gaan uitkiezen, ik heb er nu al zin in!

Netjes!

We hebben de afgelopen tijd hulp gehad van een vriend uit Nederland, dus we konden mooi nog veel meer doen.

De woonkamer voor





En de woonkamer na

Er staan nog wel wat klusspulletjes, maar het algehele effect is wel duidelijk, denk ik



De gang voor





En de gang na, met louvredeurtjes waarvan we bang waren dat die hier misschien niet te krijgen waren



Onder de jassen staat de doos waarin we ons oud papier, blik, plastic, melkpakken enzovoorts bewaren dat je hier gescheiden weggooit

De keuken voor

Achter de vriezer is een gipsplaat gemonteerd op de plek waar toen we het huis kochten een deur naar het (tegenwoordige) kantoor zat. In het kantoor was het wel netjes afgewerkt, maar in de keuken dus nog niet



En de keuken na



We hadden gehoopt dit af te krijgen voordat ons bezoek weer naar Nederland ging, maar het verliep allemaal zo voorspoedig dat we ook 'echt' stucwerk voor de stucadoor hebben gevonden:







En nu ziet het er in de miezerregen zo uit:





Er zitten nieuwe raampjes in, links van de deur op de onderste foto zat ook een raampje, maar dat is weggehaald en het gat is dichtgemetseld. Het deurtje op de onderste foto is alleen geschilderd en het deurtje op de foto erboven is gerenoveerd en geschilderd. We zijn de laatste paar weken echt enorm opgeschoten, de hele benedenverdieping binnen is klaar!