Bezoek

De afgelopen paar dagen hadden we weer bezoek uit Nederland: mijn moeder en broer. Die vlogen naar Västerås, wat ons heen en terug met ophalen tweeënhalf uur scheelt, dus we hopen dat die lijn bij Ryanair blijft bestaan. En alsof de duvel er mee speelt: binnen een kwartier nadat we van het vliegveld wegreden, kwam er over een weiland een eland aangerend. En twee dagen later stond er nog een in een weiland, en een dag later weer een. Elanden all over the place hier.
Met wat uitstapjes in de omgeving, een dag naar Stockholm (met de bus, prima verbinding vanaf Örebro) en een middagje winkelen in Örebro gaan vier dagen snel voorbij. Dan is de dag dat het bezoek weer naar huis gaat altijd een beetje een sippe dag. Dat was tot nu toe elke keer zo en het wordt nog niet echt minder. Dan voel je echt dat je op 1350 kilometer afstand zit en dat contact niet zo vanzelfsprekend is. Dat blijft toch wel een raar gevoel.
Misschien komen er deze zomer nog andere mensen uit Nederland (net zoals een collega van me, die twee weken geleden een middagje op bezoek is geweest, hartstikke leuk!), en in het najaar gaan we sowieso weer een weekje naar Nederland. Die band blijft vooralsnog toch wel erg sterk.

Schilderen

Het schilderen is echt een enorme klus, omdat het al zo lang niet gedaan is. En omdat Olaf beter de dingen kan doen waarvan ik niet zou weten hoe ik zou moeten beginnen (zoals het aanleggen van de radiatoren en het trekken van de buizen daarvoor), ben ik nu 's ochtends aan het vertalen en 's middags aan het schilderen.
Gelukkig is de verf op ons huis van het type dat je er met een staalborstel af kunt krabben. Na een paar uur krabben zie ik er dan zo uit:



Het huis ziet er gelukkig een stuk beter uit:



Twee middagen en twee verflagen later is het deel onder de witte plank weer als nieuw:

Vast

Het is vanaf donderdag erg slecht weer geweest, met heel veel regen, dus de graafmachine staat al weer een paar dagen stil helaas.
Wel zijn we ondanks de regen gisteren naar een, tja, hoe moet je het noemen, een soort jaarmarkt geweest, waar er allerlei muziekoptredens waren, er ambachten werden uitgeoefend en er les in van alles en nog wat werd gegeven. Onze buurjongen speelde daar gitaar met de zoon van mijn pianolerares, dus daar gingen we heen.
We komen daar aan en draaien de aangegeven parkeerplaats op, een grasveld. Na een paar meter zeiden we al tegen elkaar dat we maar het beste dicht bij de uitgang konden gaan staan, anders zouden we misschien vast komen te zitten. Olaf wil draaien, maar het was al te laat. Grind, de bij een huis gehaalde planken, duwen, het wil allemaal niet helpen. Een vriendelijke voorbijgangster belde een kennis van haar met een tractor, maar die nam niet op.
Gelukkig kwam er net op dat moment iemand met een all terrain vehicle voorbij.
De lier werd aan de auto gehaakt...



... en trekken maar



Het werd toch nog een leuke middag:



Olaf, die les krijgt in de polska, een verrekt lastige dans in driekwartsmaat. Ik zat geblesseerd aan de kant, want ik was vrijdag met het opruimen rond het huis in een spijker gaan staan. Ik zal niet nog een blog aan het Zweedse medische systeem wijden, maar het krijgen van een tetanusprik was geen makkie.

Sorry voor de kwaliteit van de foto's, maar ze zijn met de mobiel genomen.

Snel

De tussenstand van gisteravond: een bult stenen, een bult halfverbrand stro + de bovenste laag zand en een heleboel snoeiafval:





Na gedane arbeid is het goed rusten:



Vanochtend kwam de boer de bomen al meteen halen om ze te verhakselen:



Halverwege de dag is de bult stenen aardig gegroeid:



Er is al een begin gemaakt met egaliseren:



We hadden nog twee grote bulten op ons terrein, waarvan we wisten dat er in elk geval grind lag. Daarbovenop was alweer van alles gegroeid, dus verder wisten we er niets van. Blijkt er gewoon schitterend wit zand te liggen. Handig voor als we hier het gastenverblijf mogen gaan bouwen:

Powerrrr!!!

Vorige week hadden we met onze buurman, die ons ook het hout voor onze kachel had geleverd, afgesproken dat hij de resten van onze schuur zou komen opruimen. Aangezien we de schuur zelf (100 jaar oud) niet verzekerd hadden, ruimt de verzekering uiteraard niets op. De verzekering heeft trouwens de vergoeding voor wat er in de schuur stond al overgemaakt, alles is afgedaan en klaar. Ongelooflijk snel.
Maar goed, de buurman zou zijn werknemer sturen als hij hem kon missen. Vandaag is het weer omgeslagen (het miezert en is twaalf graden), dus om half één ratelt er hier een graafmachine de hoek om en begint voortvarend met afgraven, muren omsmijten en bulten maken.



Dit waren de resten van de schuur:





De muren en de betonnen vloeren waren de enige onderdelen die nog van de enorme schuur over waren:



Tien minuten geleden kwam de boer zelf met een shovel, hij sprong eruit met een kettingzaag in de hand en heeft de zwartgeblakerde bomen al omgezaagd. Die neemt hij mee en dan maakt hij er flis van, houtspaanders. Volgens mij worden die gebruikt om papier te maken, in onder andere de papierfabriek 25 kilometer verderop.



Echt het Zweedse platteland: in Nederland kun je je dakpannen van je oude dak misschien nog wel kwijt aan een boer die zijn oprit wil verharden. Hier kunnen we onze betonnen muren en vloeren kwijt aan een boer die een pad door zijn bos wil maken!