Ziekenhuis

Dat was even schrikken, afgelopen donderdag. Zo zit je nog lekker thuis, zo zit je zeven uur in het ziekenhuis te wachten en mag er eentje niet meer naar huis.
Olaf had sinds dinsdag pijn in zijn knie, die steeds erger werd. Daar kwam ook nog eens hoge koorts bij en donderdagochtend was zijn halve been rood, warm en opgezwollen. Ik vertrouwde het niet en probeerde de huisarts te bellen. Probeerde, ja, want er klonk een antwoordapparaat: 'Vanwege ziekte nemen we de telefoon niet op.' Er werd een algemeen nummer genoemd waar je naartoe kunt bellen met gezondheidsvragen. Daar geloofden ze in eerste instantie niet dat ik de arts niet kon bereiken, maar dat bleek na wat informeren toch echt waar te zijn. Ze duikelden ergens een rechtstreeks nummer van de receptie op en hoopten dat ik daar verder mee kon komen. Gelukkig wel, er nam een echt mens op en we konden 's middags om kwart voor twee komen.
Kwart voor twee werd kwart over twee, toen stak de arts haar hoofd om de hoek en zei dat Olaf eerst maar eens bloed moest laten prikken en temperatuur opnemen. Uiteindelijk konden we om kwart voor drie bij de arts terecht, die na een halve blik op Olafs been een verwijzing naar een orthopeed bij de spoedeisende hulp schreef.
En toen begon het wachten. Om vier uur werden we opgehaald en werd er weer bloed afgenomen. Dat duurde in totaal een half uur, want de betreffende verpleger was niet zo goed met naalden...
Om half zes kwam er een arts kijken. Ze zei dat Olaf opgenomen moest worden, maar dat er eerst een punctie uitgevoerd moest worden. Aangezien zij zelf normaal met diabetici werkte, leek het haar geen goed idee om dat zelf te doen. Wachten op de chirurg.
Zeven uur: de chirurg komt en steekt een gigantische naald op verschillende plaatsen in Olafs knie. Erg pijnlijk, maar daaruit blijkt wel dat er in het gewricht zelf nog geen infectie zit.
Om half negen, na diverse keren vragen wat er nu precies gaat gebeuren en op wie we nu zitten te wachten, wordt Olaf naar de afdeling gebracht, waar ze nog wel even een bordje met eten opwarmen.
De bacteriële infectie wordt bestreden met intraveneus toegediende antibiotica, zodat er geen algehele bloedvergiftiging ontstaat. Gistermiddag bleek na bloedonderzoek dat de hoeveelheid bacteriën in het bloed zodanig was afgenomen dat Olaf direct naar huis kon, met een kuur voor twee weken, diverse afspraken om ter controle bloed te prikken en over twee weken een afspraak bij een arts.

Al met al waren het een paar enerverende dagen. Medisch gezien is alles heel goed verlopen en is de infectie gelukkig onder controle, maar er blijkt een enorme hiërarchie te zijn in het ziekenhuis (verzorgenden, verpleegkundigen, artsen en specialisten). Voor de eenvoudigste vragen moet die hele keten worden afgelopen, maar de top van die keten bestaat uit veel te weinig personen, zodat alles ongelooflijk langzaam gaat. De informatievoorziening naar de patiënt toe is ook allerbelabberdst, als je niet de hoogst verantwoordelijke te pakken krijgt, hoor je helemaal niets, hoe vaak je iets ook vraagt. Onze ervaring blijkt geen uitzondering te zijn, dus op dat gebied is hier nog veel te verbeteren.

Olaf ligt nu op de bank, wel met pijn, maar in elk geval lekker thuis. En ik ga even uitrusten.