Sorry dat het even heeft geduurd voordat er een nieuw berichtje werd geplaatst, maar er was hier weer een crisis. Tweeënhalve week geleden werd Max, de teckel, ziek. Hij lag heel zielig te liggen en kreeg een erg dikke buik. In eerste instantie dachten we dat hij last had van gasvorming en we besloten het even aan te kijken. Op maandagochtend was hij niet veel beter, dus reden we om kwart voor acht 's ochtends naar de dierenkliniek waar Branco vorig jaar zo goed geholpen was. Om vijf over acht belde ik dat we eraan kwamen met een spoedgeval. De computer lag plat, dus ze zou ons terugbellen. Na tien minuten, we waren er intussen bijna, werden we teruggebeld met de mededeling dat ze geen spoedontvangsten deden en dat de eerste tijd die vrij was voor een afspraak de dag erna was. Pardon?? Dan maar de staatsdierenarts in Lindesberg gebeld, maar die hadden helemaal geen onderzoeksapparatuur. Wel kregen we de nummers van klinieken in Örebro en in Strömsholm (bijna 100 kilometer verderop). We besloten terug naar Örebro te rijden en intussen te bellen. Twintig minuten in de wacht gestaan: nee, we doen geen spoedontvangsten en u kunt morgen komen. Met een teckel die op ontploffen staat zeker!
Uiteindelijk naar Strömsholm gebeld en die hadden een aparte afdeling spoedeisende hulp. We kwamen er om kwart over tien aan en werden meteen geholpen. Eerst een röntgenfoto om te zien of er niet iets in z'n darmen zat, toen een klisma en om halftwaalf waren we het heertje, dachten we... Nee, er was een waas gezien op de foto, bij zijn longen. Hééeéél lang verhaal kort: na nog twee röntgenfoto's, twee echo-onderzoeken en twee bloedonderzoeken (omdat er de eerste keer niet genoeg bloed was afgenomen) was er om kwart over negen 's avonds nog geen duidelijkheid, alleen dat Max vocht lekte uit zijn bloedvaten en veel te weinig eiwitten in zijn bloed had. Intussen was hij al wel drie keer doodverklaard (kanker, ernstige leverschade of nierfalen).
We besloten hem een nachtje te laten blijven, wat vocht uit zijn borstholte (waar het ook bleek te zitten) te laten aftappen en hem aan een infuus te leggen.
We hadden de hele dag al telefonisch contact gehad met onze eigen dr. House, onze vriendin/dierenarts in Nederland, om de uitslagen van alle onderzoeken door te geven en te bepalen welke kant we zouden opgaan.
Dinsdagochtend belde ze terug met een brainwave die een collega van haar had gehad: door diverse aandoeningen die Max eerder al had gehad, leek het er zeer op dat hij SLE (een vorm van lupus, een auto-immuunziekte) had, met in dit geval als symptoom vasculitis, oftewel vaatontsteking. Hierdoor gaan de vaten vocht lekken en met dat vocht lekken de eiwitten gezellig mee weg.
In Strömsholm waren ze intussen niet van plan ook maar enige behandeling in te gaan zetten, we moesten hem nog maar een nachtje over laten blijven á 5000 kronen per nacht. We hebben gezegd waar wij aan dachten, welke medicijnen we wilden hebben en dat we Max weer meenamen. Nadat we 15.000 kronen hadden betaald, mocht Max weer mee. Na een aantal heel spannende dagen knapte Max weer op en tot nu toe lijkt het erop dat de diagnose juist is geweest. We wachten nog even op de uitslag van het bloedonderzoek dat we afgelopen maandag hebben aangevraagd, maar we hebben goede hoop dat we de juiste richting in zijn geslagen.
