Afgelopen maandag is Olafs vader overleden. Hoewel Olaf geen erg goede band met hem had, is hij natuurlijk toch naar Nederland gegaan voor de crematie. Afgelopen donderdag is hij vertrokken en als het weer een beetje meezit komt hij morgenavond weer thuis.
Op zo'n moment is het toch wel heel naar om zo ver van Nederland te zitten, maar gelukkig kon alles zo geregeld worden dat Olaf toch nog afscheid heeft kunnen nemen.
zondag 21 februari 2010
zondag 14 februari 2010
Rally
Gisteren zijn Olaf en ik met de hondjes naar de Rally Sweden geweest. Vrijdag had ik daar alvast een beetje voor geoefend, maar nee hoor, ik ben nog niet goed genoeg:
Ik had net de honden uitgelaten en kwam terugrijden, een beetje in gedachten verzonken. De auto stond in de lage gearing en in de vierwielaandrijving, maar ik raakte aan de rechterkant van de weg een kuiltje en daar ging ik. Even voor de duidelijkheid: ik kwam dus van de andere kant! Eerst schoot ik naar links, bijsturen naar rechts, bijsturen naar links en dat was blijkbaar een tikje te ver. De voorwielen raakten de enorme sneeuwhoop en de achterkant gleed 180 graden rond. En toen stond ik vast. Goed vast. Gelukkig moest de boer van verderop 's middags nog aan de gang in het bos en heeft hij de auto er in minder dan een minuut weer uit getrokken. Ik reed niet hard en de sneeuw was diep, dus de inzittenden en de auto hebben niets geleden.
Gisteren zijn we dus naar de échte rally geweest en na enige irritatie omdat er (op echt Zweedse manier, mogen we wel zeggen) niet stond aangegeven waar we wel mochten parkeren (we reden steeds naar weggetjes die afgesloten waren voor de gewone mens en alleen door rallyrijders en officials bereden mochten worden), waren we bij een parcours iets ten westen van Hagfors aangekomen (dat ligt 150 kilometer ten nooordwesten van ons).
Deze mensen waeren er blijkbaar eerder geweest, want (ook naar goed Zweeds gebruik), de race begon ruim anderhalf uur later dan aangekondigd. We hadden ons gelukkig wel goed aangekleed.
Je mag tijdens de race de weg oversteken. Als er een auto aankomt, blazen deze medewerkers op hun fluitje en moet je dus even wachten.
Alles in orde op het parcours?
Wij probeerden wel elke keer een tactisch plekje (achter een stevige boom) op te zoeken, voor het geval een coureur ook even in gedachten verzonken zou zijn en in de slip zou raken :-).
Even oefenen met foto's nemen met de safety car, die wel vier keer voorbijgereden is voordat de wedstrijd echt begon. Die safety car was ook niet echt van de langzame, pas de tweede keer dat hij voorbij kwam, kreeg ik hem (deels) op de foto.
Het was heel indrukwekkend: eerst hoor je iemand door de speaker aankondigen wie er aankomt, dan hoor je een helikopter (die zal wel televisiebeelden hebt gemaakt) en dan hoor je langs het hele parcours de fluitjes van de veiligheidsmedewerkers. Ze fluiten na elkaar, dus je hoort een soort lint van fluitjes. En dan komt de eerste auto:
De zwarte vlekken rechtsboven en linksonder komen van de 'luikjes' (geen idee hoe die dingen heten) van de camera die door de kou niet goed meer opengingen. Camera dus maar even onder de jas gestopt voor de rest.
Driftend de bocht door:
En een stukje verderop de scherpste bocht van het parcours:
Er wordt zowel een wereldkampioenschap als een Zweeds kampioenschap gereden en dat was goed te merken: na een auto of acht kwamen de aanzienlijk langzamere coureurs langs. Nog spectaculair, maar een beetje een anticlimax na al die snelheidsduivels.
Aan het eind van de middag zijn we nog 70 kilometer naar het oosten gereden waar ook nog een rit werd gereden. Daar hadden we de honden mee, dus foto's maken was een beetje te veel van het goede. Het was wel heel mooi: donker in het bos, je hoort de fluitjes en dan komen daar grote koplampen aan, voor je neus wordt er stevig geremd en dan weer driftend de bocht door. In het donker is ook heel goed te zien dat de remschijven helemaal oranje zijn van de hitte, zo warm zijn ze geworden door het remmen. Je ziet dan als je naar de voorwielen kijkt helemaal een oranje ring rond het middelpunt zitten. Blij dat we dat stuk nog gereden hebben, want zo in het bos met z'n allen rond een kampvuur naar die voorbijracende auto's kijken is toch wel heel bijzonder.
Ook deze grote gebeurtenis was natuurlijk voor een aanzienlijk deel van de aanwezige Zweden een reden om heel diep in het glaasje te kijken, of liever gezegd in de fles wodka of Jägermeister die ze naast zich in de sneeuw hadden staan. Heel jammer dat over het algemeen gesproken er hier niet zoiets bestaat als 'sociaal drinken'. Eén of twee glaasjes wijn bij het eten kan niet, de fles moet leeg en wijn is sowieso voor watjes. Bier is leuk om in te drinken, maar zonder een fles wodka aan je mond die aan het eind van de dag leeg is, ben je geen echte kerel. Gelukkig reden wij weg voordat de grote meute op gang kwam, want die wil je niet voor je hebben rijden!
Ik had net de honden uitgelaten en kwam terugrijden, een beetje in gedachten verzonken. De auto stond in de lage gearing en in de vierwielaandrijving, maar ik raakte aan de rechterkant van de weg een kuiltje en daar ging ik. Even voor de duidelijkheid: ik kwam dus van de andere kant! Eerst schoot ik naar links, bijsturen naar rechts, bijsturen naar links en dat was blijkbaar een tikje te ver. De voorwielen raakten de enorme sneeuwhoop en de achterkant gleed 180 graden rond. En toen stond ik vast. Goed vast. Gelukkig moest de boer van verderop 's middags nog aan de gang in het bos en heeft hij de auto er in minder dan een minuut weer uit getrokken. Ik reed niet hard en de sneeuw was diep, dus de inzittenden en de auto hebben niets geleden.
Gisteren zijn we dus naar de échte rally geweest en na enige irritatie omdat er (op echt Zweedse manier, mogen we wel zeggen) niet stond aangegeven waar we wel mochten parkeren (we reden steeds naar weggetjes die afgesloten waren voor de gewone mens en alleen door rallyrijders en officials bereden mochten worden), waren we bij een parcours iets ten westen van Hagfors aangekomen (dat ligt 150 kilometer ten nooordwesten van ons).
Deze mensen waeren er blijkbaar eerder geweest, want (ook naar goed Zweeds gebruik), de race begon ruim anderhalf uur later dan aangekondigd. We hadden ons gelukkig wel goed aangekleed.
Je mag tijdens de race de weg oversteken. Als er een auto aankomt, blazen deze medewerkers op hun fluitje en moet je dus even wachten.
Alles in orde op het parcours?
Wij probeerden wel elke keer een tactisch plekje (achter een stevige boom) op te zoeken, voor het geval een coureur ook even in gedachten verzonken zou zijn en in de slip zou raken :-).
Even oefenen met foto's nemen met de safety car, die wel vier keer voorbijgereden is voordat de wedstrijd echt begon. Die safety car was ook niet echt van de langzame, pas de tweede keer dat hij voorbij kwam, kreeg ik hem (deels) op de foto.
Het was heel indrukwekkend: eerst hoor je iemand door de speaker aankondigen wie er aankomt, dan hoor je een helikopter (die zal wel televisiebeelden hebt gemaakt) en dan hoor je langs het hele parcours de fluitjes van de veiligheidsmedewerkers. Ze fluiten na elkaar, dus je hoort een soort lint van fluitjes. En dan komt de eerste auto:
De zwarte vlekken rechtsboven en linksonder komen van de 'luikjes' (geen idee hoe die dingen heten) van de camera die door de kou niet goed meer opengingen. Camera dus maar even onder de jas gestopt voor de rest.Driftend de bocht door:
En een stukje verderop de scherpste bocht van het parcours:
Er wordt zowel een wereldkampioenschap als een Zweeds kampioenschap gereden en dat was goed te merken: na een auto of acht kwamen de aanzienlijk langzamere coureurs langs. Nog spectaculair, maar een beetje een anticlimax na al die snelheidsduivels.
Aan het eind van de middag zijn we nog 70 kilometer naar het oosten gereden waar ook nog een rit werd gereden. Daar hadden we de honden mee, dus foto's maken was een beetje te veel van het goede. Het was wel heel mooi: donker in het bos, je hoort de fluitjes en dan komen daar grote koplampen aan, voor je neus wordt er stevig geremd en dan weer driftend de bocht door. In het donker is ook heel goed te zien dat de remschijven helemaal oranje zijn van de hitte, zo warm zijn ze geworden door het remmen. Je ziet dan als je naar de voorwielen kijkt helemaal een oranje ring rond het middelpunt zitten. Blij dat we dat stuk nog gereden hebben, want zo in het bos met z'n allen rond een kampvuur naar die voorbijracende auto's kijken is toch wel heel bijzonder.
Ook deze grote gebeurtenis was natuurlijk voor een aanzienlijk deel van de aanwezige Zweden een reden om heel diep in het glaasje te kijken, of liever gezegd in de fles wodka of Jägermeister die ze naast zich in de sneeuw hadden staan. Heel jammer dat over het algemeen gesproken er hier niet zoiets bestaat als 'sociaal drinken'. Eén of twee glaasjes wijn bij het eten kan niet, de fles moet leeg en wijn is sowieso voor watjes. Bier is leuk om in te drinken, maar zonder een fles wodka aan je mond die aan het eind van de dag leeg is, ben je geen echte kerel. Gelukkig reden wij weg voordat de grote meute op gang kwam, want die wil je niet voor je hebben rijden!
maandag 8 februari 2010
Sneeuw
Het blijft hier maar sneeuwen. Afgelopen week is er alweer twintig centimeter bijgevallen. Als het nog even zo doorgaat, kunnen we de sneeuw niet meer kwijt:
Dit is intussen wel meer dan drie teckeltjes hoog
Bij gebrek aan stalling is de caravan mooi ingepakt en dat is maar goed ook: als alles straks gaat smelten, loopt het water anders zo tussen alle naden van het dak door, ben ik bang.
Je moet echt uitkienen waar je de sneeuw heen schuift, anders kun je je kont niet meer keren op de oprit.
In Lindesberg wordt de sneeuw die van de doorgaande wegen wordt geschoven op grote bulten her en der verspreid door de stad gedeponeerd, waarna er een keer in de zoveel tijd een vrachtauto komt om het spul weg te halen. Waar ze die sneeuw dan laten, ik heb geen idee.
In Örebro worden de parkeerplaatsen bij het grote winkelcentrum ook steeds kleiner:
Op de besneeuwde meren zijn natuurlijk allerlei leuke dingen te doen, zoals autoracen:
Lastig te zien, want met mijn telefoon kan ik niet inzoomen, maar er rijden, of liever gezegd: slippen, echt meerdere auto's over het ijs.
Dit is intussen wel meer dan drie teckeltjes hoog
Bij gebrek aan stalling is de caravan mooi ingepakt en dat is maar goed ook: als alles straks gaat smelten, loopt het water anders zo tussen alle naden van het dak door, ben ik bang.
Je moet echt uitkienen waar je de sneeuw heen schuift, anders kun je je kont niet meer keren op de oprit.
In Lindesberg wordt de sneeuw die van de doorgaande wegen wordt geschoven op grote bulten her en der verspreid door de stad gedeponeerd, waarna er een keer in de zoveel tijd een vrachtauto komt om het spul weg te halen. Waar ze die sneeuw dan laten, ik heb geen idee.
In Örebro worden de parkeerplaatsen bij het grote winkelcentrum ook steeds kleiner:
Op de besneeuwde meren zijn natuurlijk allerlei leuke dingen te doen, zoals autoracen:
Lastig te zien, want met mijn telefoon kan ik niet inzoomen, maar er rijden, of liever gezegd: slippen, echt meerdere auto's over het ijs.
Naaikransje
Voor de kamers boven hadden we nog gordijnen nodig, maar helaas waren de kant-en-klare gordijnen niet zo leuk. De naaiservice had ook pas in maart tijd en aangezien ik me beter thuis voel achter een afkortzaag dan achter de naaimachine (sterker nog: we hebben er niet eens een) hadden we een probleempje. Gelukkig wilde een bevriende Nederlandse, die ook nog maar twee dorpen verderop woont, ons wel helpen. Vandaag hebben we dus een gezellig naaikransje bij ons in de keuken gehouden:
Karin zat achter haar eigen meegenomen naaimachine:
En ik was van de afdeling omslaan en spelden:
(Foto gemaakt door Olaf, die dit tafereel voor het nageslacht wilde vastleggen ;-))
Het resultaat:
Een beetje gesmokkeld, want de onderste zoom is hier alleen (met een loodbandje erin!) vastgespeld. Ik heb vanmiddag de twee gordijnen voor de andere kamer helemaal gespeld. Woensdag hoeft alleen nog maar alles vastgenaaid te worden en dan hebben we als het goed is de gordijnen voor beide kamers klaar.
De oplettende kijker ziet ook al plinten, een wandcontactdoos, een radiator en de aftimmering rond het raamkozijn. De elektra is al aangesloten, de verwarming nog niet, dat loopt via de andere kamer en daar moet eerst nog worden behangen. Als het goed is gaan we dat morgen doen. Dan schiet het boven al heel aardig op en kan het bezoek deze kant op komen!
Karin zat achter haar eigen meegenomen naaimachine:
En ik was van de afdeling omslaan en spelden:
(Foto gemaakt door Olaf, die dit tafereel voor het nageslacht wilde vastleggen ;-))Het resultaat:
Een beetje gesmokkeld, want de onderste zoom is hier alleen (met een loodbandje erin!) vastgespeld. Ik heb vanmiddag de twee gordijnen voor de andere kamer helemaal gespeld. Woensdag hoeft alleen nog maar alles vastgenaaid te worden en dan hebben we als het goed is de gordijnen voor beide kamers klaar.
De oplettende kijker ziet ook al plinten, een wandcontactdoos, een radiator en de aftimmering rond het raamkozijn. De elektra is al aangesloten, de verwarming nog niet, dat loopt via de andere kamer en daar moet eerst nog worden behangen. Als het goed is gaan we dat morgen doen. Dan schiet het boven al heel aardig op en kan het bezoek deze kant op komen!
Abonneren op:
Posts (Atom)