We hebben hier een enorme brand gehad: onze schuur aan de overkant van de weg is in vlammen opgegaan.
Donderdagochtend hebben we op de vuurplaats een stuk achter de schuur wat hout verbrand, dat om elf uur 's ochtends op was. Om twaalf uur is er hier een stortbui gevallen en daarna heeft het 's middags nog gemotregend. 's Avonds zijn we bij het uitlaten van de honden nog gaan kijken of er nog iets smeulde (deden we altijd als we iets hadden verbrand) en dat was (aan de oppervlakte, bleek later dus) niet het geval. Toen is het echter hard gaan waaien, en daardoor is er waarschijnlijk weer iets op gaan vlammen. Er loopt geen vuurspoor over de grond, dus volgens de brandmeester er is een brandend stukje naar de schuur geblazen, die toen tot de grond toe is afgebrand.
Het was onwerkelijk: Olaf werd om vier uur wakker van een dreunende dieselmotor en vond het maar vreemd dat er midden in de nacht een vrachtwagen bij ons voor de deur stond. Hij tilt het gordijn op en ziet geen schuur meer, alleen nog wat brandende hoopjes, twee bluswagens en tien brandweermannen. Wij volslagen verdoofd naar buiten, waar we door een heel vriendelijke brandmeester werden opgevangen. Een postbezorger had om kwart over drie de brand gemeld, heeft blijkbaar geclaxonneerd (hoorden we van de buren 300 meter verderop, die daar wel wakker van zijn geworden) en is doorgereden. Daar zijn we als voormalig stadsmensen dus ook doorheen geslapen, heel eng.
Wat nog veel enger was, en wat na een uurtje of zo tot ons doordrong: omdat het donderdag regende, hadden de dakdekkers getwijfeld of ze het dak nog zouden dichtleggen, of dat ze er alleen een zeil overheen zouden spannen en vrijdag verder zouden gaan. Ze zijn doorgegaan en hebben het dak dichtgelegd met vers, natgeregend hout. Als ze dat niet hadden gedaan, had het zaagsel dat hier als isolatie tussen de betimmering aan de binnenkant en het dak zit (en dat we later van binnenuit gaan weghalen) open en bloot onder een zeiltje gelegen, dat vol brandgaten zat van de rondvliegende sintels. Dat in combinatie met het feit dat we niet wakker zijn geworden van een vuurzuil die (gezien de hoogte van de schuur en de schroeiplekken aan de bomen aan onze kant van de weg) wel veertig meter hoog moet zijn geweest heeft ons de afgelopen dagen erg bibberig gemaakt.
De buren van beide kanten kwamen ons al troosten, we hebben natuurlijk met allerlei mensen in Nederland gebeld, Olafs nicht en haar man kwamen vrijdag en zijn een dagje gebleven en we zijn hier al langs een aantal mensen geweest, en dat helpt wel om het een beetje te verwerken. Brand is echt iets heel engs om mee te maken en ik hoop dat dit het nooit dichterbij komt dan dit.
Qua spullen hebben we enorme mazzel gehad: Olaf had Bonki en de aanhanger, die normaal gesproken in de schuur stonden, 's avonds nog naar buiten gehaald, omdat hij nog wat dakbeschot wilde opruimen. Die stonden dus volgeladen voor het huis. De steiger staat voor het grootste gedeelte tegen het huis aan en de vlammen hebben de Passat, die op de oprit stond, net niet geraakt. In de schuur lagen alleen onze houtvoorraad van 32 kuub, tuingereedschap en een kruiwagen, een tafeltennistafel en nog wat klein grut. En de trampoline in de tuin zit vol gaten van de vliegende sintels. Al met al hebben we dus ongelooflijk geluk gehad dat het niet heel veel erger is afgelopen.
Half zes 's ochtends: laatste bluswater.
Alleen de twee stenen muren staan nog overeind, van al het hout en de metalen dakplaten is praktisch niets over. Dat is ook de reden waarom ze hier als iets niet meer te redden valt, de boel helemaal laten afbranden: zo hoef je minder op te ruimen.
De geblakerde bomen en berm aan onze kant van de weg, naast de oprit.
