We hebben hem binnen, onze eerste Zweedse bekeuring. Niet voor te hard rijden (hoewel je hier op allerlei doorgaande wegen maar 70 mag), niet voor niet handsfree bellen tijdens het rijden (dat mag hier namelijk), maar voor een zeer onverantwoordelijke en gevaarlijke actie onzerzijds: het parkeren tegen de rijrichting in. Oftewel: je komt aanrijden, ziet aan de andere kant van de weg een vrije plek en zet de auto daar neer, die dan met de neus 'verkeerd om' staat. In Nederland niet verboden, hier wel. En hoe: 1000 kroon boete, dankzij de lage koers van de kroon 90 euro, maar nog steeds erg veel geld.
We zijn nog naar het politiebureau geweest, maar dat mocht niet baten. Dus iedereen die hier op vakantie komt: rij al bellend van de rotonde af zonder richting aan te geven (een heel irritante gewoonte), stamp als je verkeersbord ziet met een verlaging van de snelheid op de rem (ook heel lastig, zo niet gevaarlijk), maar zet alsjeblieft je auto aan je 'eigen' kant van de weg neer, want binnen vier minuten heb je zo een bon te pakken.
woensdag 25 februari 2009
maandag 23 februari 2009
Badkamer
In de aanbouw komt ook een kleine gastenbadkamer, voor de mensen die hier willen komen kamperen. Ook is het handig dat we daar de honden direct onder de douche kunnen doen als ze met modderpoten thuiskomen van het buiten spelen.
Er moet natuurlijk een deur in, voor de privacy.
De muur moet worden doorgetrokken.
Osb-platen voor de stevigheid.
En tada, een mooi gipsmuurtje.
Dit was het grove bouwwerk, dat relatief snel gaat. Nu komt het dichtsmeren van de schroefgaatjes en de naden nog. Daarna moet dat allemaal worden geschuurd en hoogstwaarschijnlijk nog een keer opgevuld. Dan komt er aan deze kant (de gangkant) glasvezelbehang met een verfje. De andere kant (in de badkamer) gaat Olaf betegelen. Ach, zo blijf je bezig.
Er moet natuurlijk een deur in, voor de privacy.
De muur moet worden doorgetrokken.
Osb-platen voor de stevigheid.
En tada, een mooi gipsmuurtje.
Dit was het grove bouwwerk, dat relatief snel gaat. Nu komt het dichtsmeren van de schroefgaatjes en de naden nog. Daarna moet dat allemaal worden geschuurd en hoogstwaarschijnlijk nog een keer opgevuld. Dan komt er aan deze kant (de gangkant) glasvezelbehang met een verfje. De andere kant (in de badkamer) gaat Olaf betegelen. Ach, zo blijf je bezig.
maandag 16 februari 2009
Sneeuw
En het leven gaat hier natuurlijk gewoon door. Vorig weekend is er twintig centimeter sneeuw gevallen en omdat het sinds die tijd niet meer heeft gedooid, ligt alles er nog. Het is stuifsneeuw, dus je kunt er geen poppen en ballen van maken, maar het ziet er wel prachtig uit.
Twintig centimeter is wel te hoog voor Max de teckel, maar dan komt Bonki weer eens goed van pas: een paar keer over de akker rijden en we hebben een mooi wandelspoor:
De grote sporen links zijn van Branco, de sporen die van links naar rechts lopen zijn van reeën, die naarstig naar wat gras onder de sneeuw zoeken.
Max kan maar één kant op:
Aan de kant, Branco moet erlangs!
Ik moest de oprit wel eerst sneeuwvrij maken voordat ik weg kon. In eerste instantie was ik vergeten de sneeuw voor onze brievenbus weg te schuiven, dus vorige week maandag hebben we geen post gehad. De postbodes hier stappen namelijk echt niet uit de auto, als ze niet tot bij de brievenbus kunnen rijden, heb je pech gehad.
Stalactiet:
Twintig centimeter is wel te hoog voor Max de teckel, maar dan komt Bonki weer eens goed van pas: een paar keer over de akker rijden en we hebben een mooi wandelspoor:
De grote sporen links zijn van Branco, de sporen die van links naar rechts lopen zijn van reeën, die naarstig naar wat gras onder de sneeuw zoeken.
Max kan maar één kant op:
Aan de kant, Branco moet erlangs!
Ik moest de oprit wel eerst sneeuwvrij maken voordat ik weg kon. In eerste instantie was ik vergeten de sneeuw voor onze brievenbus weg te schuiven, dus vorige week maandag hebben we geen post gehad. De postbodes hier stappen namelijk echt niet uit de auto, als ze niet tot bij de brievenbus kunnen rijden, heb je pech gehad.
Stalactiet:
Vooruitgang
Voor iedereen die gereageerd heeft op het bericht over Olaf: heel erg bedankt voor de goede wensen. Het gaat al een stuk beter, de pijn is helemaal weg en het bloedonderzoek van vanmiddag was zo goed dat Olaf niet eens terug hoeft te komen bij de dokter. De antibioticumkuur moet wel worden afgemaakt en volgende week moet er nog een keer bloed worden geprikt. Als het erop lijkt dat weer de verkeerde kant op zou gaan, moest Olaf direct contact opnemen met de behandelend arts in het ziekenhuis. De controle is dus gelukkig erg goed.
maandag 9 februari 2009
Ziekenhuis
Dat was even schrikken, afgelopen donderdag. Zo zit je nog lekker thuis, zo zit je zeven uur in het ziekenhuis te wachten en mag er eentje niet meer naar huis.
Olaf had sinds dinsdag pijn in zijn knie, die steeds erger werd. Daar kwam ook nog eens hoge koorts bij en donderdagochtend was zijn halve been rood, warm en opgezwollen. Ik vertrouwde het niet en probeerde de huisarts te bellen. Probeerde, ja, want er klonk een antwoordapparaat: 'Vanwege ziekte nemen we de telefoon niet op.' Er werd een algemeen nummer genoemd waar je naartoe kunt bellen met gezondheidsvragen. Daar geloofden ze in eerste instantie niet dat ik de arts niet kon bereiken, maar dat bleek na wat informeren toch echt waar te zijn. Ze duikelden ergens een rechtstreeks nummer van de receptie op en hoopten dat ik daar verder mee kon komen. Gelukkig wel, er nam een echt mens op en we konden 's middags om kwart voor twee komen.
Kwart voor twee werd kwart over twee, toen stak de arts haar hoofd om de hoek en zei dat Olaf eerst maar eens bloed moest laten prikken en temperatuur opnemen. Uiteindelijk konden we om kwart voor drie bij de arts terecht, die na een halve blik op Olafs been een verwijzing naar een orthopeed bij de spoedeisende hulp schreef.
En toen begon het wachten. Om vier uur werden we opgehaald en werd er weer bloed afgenomen. Dat duurde in totaal een half uur, want de betreffende verpleger was niet zo goed met naalden...
Om half zes kwam er een arts kijken. Ze zei dat Olaf opgenomen moest worden, maar dat er eerst een punctie uitgevoerd moest worden. Aangezien zij zelf normaal met diabetici werkte, leek het haar geen goed idee om dat zelf te doen. Wachten op de chirurg.
Zeven uur: de chirurg komt en steekt een gigantische naald op verschillende plaatsen in Olafs knie. Erg pijnlijk, maar daaruit blijkt wel dat er in het gewricht zelf nog geen infectie zit.
Om half negen, na diverse keren vragen wat er nu precies gaat gebeuren en op wie we nu zitten te wachten, wordt Olaf naar de afdeling gebracht, waar ze nog wel even een bordje met eten opwarmen.
De bacteriële infectie wordt bestreden met intraveneus toegediende antibiotica, zodat er geen algehele bloedvergiftiging ontstaat. Gistermiddag bleek na bloedonderzoek dat de hoeveelheid bacteriën in het bloed zodanig was afgenomen dat Olaf direct naar huis kon, met een kuur voor twee weken, diverse afspraken om ter controle bloed te prikken en over twee weken een afspraak bij een arts.
Al met al waren het een paar enerverende dagen. Medisch gezien is alles heel goed verlopen en is de infectie gelukkig onder controle, maar er blijkt een enorme hiërarchie te zijn in het ziekenhuis (verzorgenden, verpleegkundigen, artsen en specialisten). Voor de eenvoudigste vragen moet die hele keten worden afgelopen, maar de top van die keten bestaat uit veel te weinig personen, zodat alles ongelooflijk langzaam gaat. De informatievoorziening naar de patiënt toe is ook allerbelabberdst, als je niet de hoogst verantwoordelijke te pakken krijgt, hoor je helemaal niets, hoe vaak je iets ook vraagt. Onze ervaring blijkt geen uitzondering te zijn, dus op dat gebied is hier nog veel te verbeteren.
Olaf ligt nu op de bank, wel met pijn, maar in elk geval lekker thuis. En ik ga even uitrusten.
Olaf had sinds dinsdag pijn in zijn knie, die steeds erger werd. Daar kwam ook nog eens hoge koorts bij en donderdagochtend was zijn halve been rood, warm en opgezwollen. Ik vertrouwde het niet en probeerde de huisarts te bellen. Probeerde, ja, want er klonk een antwoordapparaat: 'Vanwege ziekte nemen we de telefoon niet op.' Er werd een algemeen nummer genoemd waar je naartoe kunt bellen met gezondheidsvragen. Daar geloofden ze in eerste instantie niet dat ik de arts niet kon bereiken, maar dat bleek na wat informeren toch echt waar te zijn. Ze duikelden ergens een rechtstreeks nummer van de receptie op en hoopten dat ik daar verder mee kon komen. Gelukkig wel, er nam een echt mens op en we konden 's middags om kwart voor twee komen.
Kwart voor twee werd kwart over twee, toen stak de arts haar hoofd om de hoek en zei dat Olaf eerst maar eens bloed moest laten prikken en temperatuur opnemen. Uiteindelijk konden we om kwart voor drie bij de arts terecht, die na een halve blik op Olafs been een verwijzing naar een orthopeed bij de spoedeisende hulp schreef.
En toen begon het wachten. Om vier uur werden we opgehaald en werd er weer bloed afgenomen. Dat duurde in totaal een half uur, want de betreffende verpleger was niet zo goed met naalden...
Om half zes kwam er een arts kijken. Ze zei dat Olaf opgenomen moest worden, maar dat er eerst een punctie uitgevoerd moest worden. Aangezien zij zelf normaal met diabetici werkte, leek het haar geen goed idee om dat zelf te doen. Wachten op de chirurg.
Zeven uur: de chirurg komt en steekt een gigantische naald op verschillende plaatsen in Olafs knie. Erg pijnlijk, maar daaruit blijkt wel dat er in het gewricht zelf nog geen infectie zit.
Om half negen, na diverse keren vragen wat er nu precies gaat gebeuren en op wie we nu zitten te wachten, wordt Olaf naar de afdeling gebracht, waar ze nog wel even een bordje met eten opwarmen.
De bacteriële infectie wordt bestreden met intraveneus toegediende antibiotica, zodat er geen algehele bloedvergiftiging ontstaat. Gistermiddag bleek na bloedonderzoek dat de hoeveelheid bacteriën in het bloed zodanig was afgenomen dat Olaf direct naar huis kon, met een kuur voor twee weken, diverse afspraken om ter controle bloed te prikken en over twee weken een afspraak bij een arts.
Al met al waren het een paar enerverende dagen. Medisch gezien is alles heel goed verlopen en is de infectie gelukkig onder controle, maar er blijkt een enorme hiërarchie te zijn in het ziekenhuis (verzorgenden, verpleegkundigen, artsen en specialisten). Voor de eenvoudigste vragen moet die hele keten worden afgelopen, maar de top van die keten bestaat uit veel te weinig personen, zodat alles ongelooflijk langzaam gaat. De informatievoorziening naar de patiënt toe is ook allerbelabberdst, als je niet de hoogst verantwoordelijke te pakken krijgt, hoor je helemaal niets, hoe vaak je iets ook vraagt. Onze ervaring blijkt geen uitzondering te zijn, dus op dat gebied is hier nog veel te verbeteren.
Olaf ligt nu op de bank, wel met pijn, maar in elk geval lekker thuis. En ik ga even uitrusten.
Abonneren op:
Posts (Atom)