Warm II

De kachel die er stond toen we het huis kochten:



Het brandveilig maken van de muur rechts en het opkalefateren van de schoorsteen:



Aanpassen van de brandwerende plaat onder de kachel:



Met de aanhanger zo dicht mogelijk bij de achterdeur, want de kachel weegt 128 kilo, om precies te zijn. Dat is best zwaar met z'n tweeën...



Hoewel de muur nog niet droog was, mocht de kachel 's avonds vast lekker aan:



Rust:

Warm

Maandagavond probeerde Olaf onze kachel in de woonkamer aan te steken, om te zien wat voor warmte daarvan af zou komen. Dat was niet zo'n succes: de kachel was lek en de rook kwam er aan verschillende kanten uit. Olaf heeft hem uit elkaar gehaald om te kijken of er nog iets te redden viel, maar dat was niet het geval.
De afgelopen dagen zijn we dus druk bezig geweest om een kachel te zoeken, en dat valt nog niet mee: goedkope kachels zijn vaak erg lelijk afgewerkt of je krijgt het deurtje ervan heel moeilijk dicht. In Västerås, 100 kilometer verderop, zijn we uiteindelijk in het kachelwalhalla beland: tientallen kachels waar je lekker aan kon zitten, waarvan je de deurtjes kon openen en dichtdoen en de aslades kon uittrekken om te kijken of het allemaal wel soepel loopt. Uiteindelijk hadden we een mooie kachel gevonden, maar toen hoorden we de eisen voor brandveiligheid: je moet die kachel op minstens 40 centimeter van een brandbare muur zetten. Die ruimte hadden we niet (en aan die eisen voldeed de vorige kachel trouwens ook niet), dus we hebben de kachel laten staan en zijn vanochtend naar het schoorsteenvegersbedrijf in Lindesberg geweest, om de eisen op te vragen. Nu moet er dus eerst nog een muurtje van onbrandbaar materiaal worden gebouwd, waar de kachel dan maar 5 cm. vanaf hoeft te staan. Op zoek dus naar gasbetonblokken: in drie bouwmarkten niet te krijgen, omdat ze hier natuurlijk heel veel met hout doen. Uiteindelijk op het Zweedse veelgebruikte alternatief 'leka' uitgekomen, blokken van een soort grind. Daar gaat Olaf een muurtje van metselen en dan kunnen we het binnenkort lekker warm stoken binnen.
Daarvoor is natuurlijk hout nodig, en daarvoor kregen we hulp van onze buurman Per-Arne. Zijn overbuurman levert hout, dus we zijn er eergisteren samen met hem naartoe gegaan om kennis te maken. Gelukkig had die buurman, Magnus, ook nog een paar kuub droog hout, want eigenlijk zijn we veel te laat met hout kopen, dat moet je in het voorjaar doen. Dus als het goed is wordt er ergens in de komende week twintig kuub hout geleverd, dat we in de grote schuur kunnen opslaan voor de koude en donkere tijden...

Thuis!

Sinds gisteren wonen we echt in Rönnberga. Het is hier, afgezien van de werkkamer, nog een bende, maar de bank staat, de keuken is grotendeels ingericht en we hebben Zweedse televisie.
Het is wel erg lekker om weer een eigen stekje te hebben, hoe fijn het ook was dat we de ruime school konden huren om van daaruit naar een eigen huis te zoeken.
Branco en Max genieten zich helemaal te pletter, want het is hier sinds afgelopen zaterdag weer prachtig weer, dus ze zijn de hele dag buiten en komen alleen maar binnen om een slokje water te drinken of een aaitje te halen.
Onze buren aan de rechterkant, Per-Arne en Stina, zijn heel aardige mensen, die enorm hun best doen om met ons te communiceren en ons te helpen: ze hebben al een paar keer gezegd dat we hen echt moesten ophalen als we zware dingen uit de schuur moesten slepen, we hebben er al een middag thee/koffie gedronken, we mogen van alles lenen en daarnet kwam Stina even langs om een apparaat te brengen waarmee ik vossenbessen kan gaan plukken. Ik had haar gisteren namelijk voor de zekerheid even gevraagd of de rode bessen die hier achter ons huis staan echt vossenbessen zijn.
Gelukkig kunnen we ook iets terugdoen: morgen komt de steiger die Olaf op Marktplaats heeft gekocht (en die Henri heeft opgehaald) in Örebro aan met een transportbedrijf uit Apeldoorn dat regelmatig deze kant op komt. Die gaan we morgen ophalen en dan meteen bij de buren neerzetten. Die willen namelijk hun windveren gaan vervangen en kwamen gisteren vragen of ze een lange trap van ons konden lenen. Beter nog, een steiger dus. En dat allemaal in het Zweeds...
Nu moeten we nog een keer naar de buren aan de andere kant. Olaf heeft zich al een keer voorgesteld, maar ik nog niet en dat is wel nodig. Benieuwd hoe het contact daarmee gaat verlopen.
Ik wil proberen om vanaf nu regelmatig berichtjes op het blog te plaatsen, om iedereen die dat wil op de hoogte te houden van ons wel en wee.