Såld

Na een hele tijd weer eens een bericht. In de tussentijd heeft Max nog een terugval gehad omdat we de prednison te snel afgebouwd hadden. Gelukkig zagen we de symptomen vrij vroeg aankomen en nadat we hem weer op een hogere dosis hadden gezet, is hij nu alweer een aantal weken stabiel.
Verder kan Noa al van buik naar rug rollen en weer terug en oefent ze elke paar dagen nieuwe geluiden. Favoriet zijn nu 'hmmmmmm', met een schattig naar binnen getrokken onderlipje, schaterlachen en spuugbellen blazen.

En we hebben groot nieuws: ons huis is verkocht! Ruim een maand geleden was er hier weer eens een bezichtiging, waar vier gezinnen op af kwamen. Daaronder waren, zagen we aan de auto, ook de mensen die vorig jaar juni ons huis na twee weken al gekocht hadden, maar hun eigen huis nog moesten verkopen. Dat lukte niet zo goed en in de herfst hadden ze zich op het moment dat de makelaar een kijker voor hun huis had ineens teruggetrokken en hun eigen huis uit de verkoop gehaald.
Nu kwamen ze dus weer bij ons huis kijken en zetten ze hun eigen huis weer te koop. Maar ja, daar hadden we niet veel hoop op. Er waren ook nog andere geïnteresseerde partijen geweest, die alles al rond hadden bij de bank, maar ons huis uiteindelijk te ver van hun werk vonden. En nog weer andere mensen, die hun huis al door onze makelaar hadden laten taxeren, er hoefden alleen nog maar foto's gemaakt te worden, maar die lieten ineens ook niets meer van zich horen. Rare jongens, die Zweden.
En ineens werden we twee weken geleden gebeld door de makelaar: de allereerst geïnteresseerden hadden hun eigen huis verkocht en wilden ons huis hebben! Het zou nog een week duren voordat ze konden tekenen. Het was een zenuwslopende week, want twee jaar geleden hadden die mensen hun huis ook verkocht en wilden ze een ander huis kopen, maar toen belden ze de avond van tevoren op om te zeggen dat de man zijn baan kwijt was en ze dus van de koop afzagen.
Enfin, afgelopen vrijdag kwam iedereen opdagen, onze kopers en hun kopers, en hebben we alle contracten getekend. Vandaag hebben we 10% handgeld op onze rekening gestort gekregen, dus nu zullen ze zich echt niet meer terugtrekken, want dan zijn ze dat geld sowieso kwijt.
Intussen hebben wij ondanks de lichte onzekerheid niet stilgezeten: we hebben een huurhuis geregeld van waaruit we een koophuis kunnen zoeken, een vrachtwagenchauffeur die ons gaat verhuizen, we hebben van alles afgezegd, al een flink aantal dozen ingepakt, troep weggegooid, onze Volvo verkocht en een vlucht geboekt voor Noa en mij. Wij gaan 30 maart al naar Nederland, want we willen de reis per auto naar Nederland met Noa niet nog een keer maken. 31 maart komt de vrachtauto, die Olaf met een paar helpende handen gaat inladen, waarna hij met de honden met de auto naar Nederland komt. 2 april komt de vrachtauto onze inboedel afleveren en dan zijn we precies (nou ja, ik op twee dagen na) drie jaar in Zweden geweest.
Het was een heel mooi avontuur, waar we absoluut geen spijt van hebben. Een tijd in het buitenland wonen verruimt je horizon aanzienlijk, een nieuwe taal leren is nooit weg en we hebben hier ontzettend aardige mensen leren kennen, met wie we zeker nog contact zullen houden. We hebben dus ook een dubbel gevoel: op dit moment in ons leven willen we toch het liefst weer in Nederland wonen, maar we laten ook heel veel mooie en fijne dingen achter. We zullen zien of en wanneer het weer gaat kriebelen...

Max

Voor de mensen die wel eens naar de televisieserie House kijken:



Sorry dat het even heeft geduurd voordat er een nieuw berichtje werd geplaatst, maar er was hier weer een crisis. Tweeënhalve week geleden werd Max, de teckel, ziek. Hij lag heel zielig te liggen en kreeg een erg dikke buik. In eerste instantie dachten we dat hij last had van gasvorming en we besloten het even aan te kijken. Op maandagochtend was hij niet veel beter, dus reden we om kwart voor acht 's ochtends naar de dierenkliniek waar Branco vorig jaar zo goed geholpen was. Om vijf over acht belde ik dat we eraan kwamen met een spoedgeval. De computer lag plat, dus ze zou ons terugbellen. Na tien minuten, we waren er intussen bijna, werden we teruggebeld met de mededeling dat ze geen spoedontvangsten deden en dat de eerste tijd die vrij was voor een afspraak de dag erna was. Pardon?? Dan maar de staatsdierenarts in Lindesberg gebeld, maar die hadden helemaal geen onderzoeksapparatuur. Wel kregen we de nummers van klinieken in Örebro en in Strömsholm (bijna 100 kilometer verderop). We besloten terug naar Örebro te rijden en intussen te bellen. Twintig minuten in de wacht gestaan: nee, we doen geen spoedontvangsten en u kunt morgen komen. Met een teckel die op ontploffen staat zeker!
Uiteindelijk naar Strömsholm gebeld en die hadden een aparte afdeling spoedeisende hulp. We kwamen er om kwart over tien aan en werden meteen geholpen. Eerst een röntgenfoto om te zien of er niet iets in z'n darmen zat, toen een klisma en om halftwaalf waren we het heertje, dachten we... Nee, er was een waas gezien op de foto, bij zijn longen. Hééeéél lang verhaal kort: na nog twee röntgenfoto's, twee echo-onderzoeken en twee bloedonderzoeken (omdat er de eerste keer niet genoeg bloed was afgenomen) was er om kwart over negen 's avonds nog geen duidelijkheid, alleen dat Max vocht lekte uit zijn bloedvaten en veel te weinig eiwitten in zijn bloed had. Intussen was hij al wel drie keer doodverklaard (kanker, ernstige leverschade of nierfalen).
We besloten hem een nachtje te laten blijven, wat vocht uit zijn borstholte (waar het ook bleek te zitten) te laten aftappen en hem aan een infuus te leggen.
We hadden de hele dag al telefonisch contact gehad met onze eigen dr. House, onze vriendin/dierenarts in Nederland, om de uitslagen van alle onderzoeken door te geven en te bepalen welke kant we zouden opgaan.
Dinsdagochtend belde ze terug met een brainwave die een collega van haar had gehad: door diverse aandoeningen die Max eerder al had gehad, leek het er zeer op dat hij SLE (een vorm van lupus, een auto-immuunziekte) had, met in dit geval als symptoom vasculitis, oftewel vaatontsteking. Hierdoor gaan de vaten vocht lekken en met dat vocht lekken de eiwitten gezellig mee weg.
In Strömsholm waren ze intussen niet van plan ook maar enige behandeling in te gaan zetten, we moesten hem nog maar een nachtje over laten blijven á 5000 kronen per nacht. We hebben gezegd waar wij aan dachten, welke medicijnen we wilden hebben en dat we Max weer meenamen. Nadat we 15.000 kronen hadden betaald, mocht Max weer mee. Na een aantal heel spannende dagen knapte Max weer op en tot nu toe lijkt het erop dat de diagnose juist is geweest. We wachten nog even op de uitslag van het bloedonderzoek dat we afgelopen maandag hebben aangevraagd, maar we hebben goede hoop dat we de juiste richting in zijn geslagen.

Weer thuis

Olafs stiefvader is inderdaad overleden, op de avond van 6 december Europese tijd. We hadden Noa's paspoort ongelooflijk snel binnengekregen, al na een week, dus op woensdag 8 december zijn we gaan rijden en donderdag zijn we in Nederland aangekomen, waar een verdrietige en inspannende tijd aanbrak. We hebben samen met de vrouw van Olafs stiefvader de crematieplechtigheid voorbereid, een rouwkaart gemaakt en alles geregeld wat er geregeld moest en kon worden.
Om de borstvoeding op gang te houden heb ik wel een paar rustdagen ingelast, waarbij ik in het vakantiehuisje bleef en mijn aandacht volledig aan Noa gaf. Die heeft zich wonderwel goed door de twee weken heengeslagen, waarschijnlijk mede door het feit dat ze hele dagen in de draagzak zat, lekker dicht bij mama of papa.
Na een héél spannende reis op 24 en 25 december vanwege alle gladheid zijn we nu weer thuis en proberen alles een plekje te geven en weer tot rust te komen.

Naar II

Olaf is weer naar Nederland vertrokken, nu voor een ernstig ziektegeval. Zijn stiefvader ligt met het acute respiratory distress syndrome in een ziekenhuis in India. Hij was daar met een vriend en werd een dag na aankomst, nu ruim twee weken geleden, ziek. Een virus in zijn longen, dat dus uitgemond is in ards, een levensbedreigend falen van de longen. Hij ligt aan de beademing en wordt slapend gehouden. Olaf is zondag naar Nederland gevlogen om zijn vrouw bij te staan en allerlei dingen te regelen. Ik hoorde net dat Olaf morgen weer naar huis komt, alles wat geregeld kon worden, is geregeld en er valt nu vanuit Nederland niet méér te doen dan eventueel vanuit Zweden.

Noa lacht!

En dan veel belangrijker nieuws: sinds afgelopen maandag lacht Noa volop. De voortekenen zagen we natuurlijk in de eerste weken al, maar nu lacht ze echt met haar hele gezicht. Prachtig!

Paspoort

Afgelopen woensdag zijn we met z'n allen naar Stockholm geweest, om een paspoort voor Noa aan te vragen. Dat was nog een heel gedoe, want het is natuurlijk haar eerste paspoort, dus we hadden een geboortebewijs nodig, een bewijs waarop stond dat we haar ouders waren en ons trouwboekje. Ons trouwboekje lag natuurlijk gewoon in de kast, maar voor de overige papieren moesten we bij de belastingdienst zijn (die houdt de registers voor de burgelijke stand namelijk bij). Nadat we die papieren hadden opgehaald, moesten ze nog gelegaliseerd worden door een advocaat in Örebro.
Woensdag reden we dan om halfacht naar Stockholm, waar de Nederlandse ambassade zit, die maar een beperkt aantal uur per dag open is. Foto laten maken, wat bijzonder vlot ging doordat er vlakbij de ambassade een commercieel slimme fotograaf zit die zich heeft gespecialiseerd in paspoortfoto's voor allerlei nationaliteiten. Noa staat er mooi op :-).
Alles ging heel vloeiend, dus om kwart voor drie waren we weer terug.
Gelukkig hoeven we het paspoort niet zelf op te halen, het wordt ons over twee weken aangetekend toegestuurd en dan kunnen we legaal met Noa de grens over!

Godkänd

Gisteren was Noa vier weken en in die tijd heeft ze al veel meegemaakt: logeerpartijen van oma's, twee honden die heel nieuwsgierig naar haar zijn, haar helemaal in de roedel hebben opgenomen en af en toe heerlijk aan haar hoofdje snuiven, twee nieuwe ouders die met vallen en opstaan erachter komen wat ze met welk huiltje wil zeggen, wandelingen in de sneeuw (ja, vijftien centimeter vorige week!) en vooral héél veel eten. Het zet lekker aan want gisteren was ze 4460 gram en minstens 56 centimeter (het meten ging erg gehaast, haar hoofdje lag wat scheef, dus volgens mij klopt het niet helemaal).
Verder zijn we gisteren naar het ziekenhuis geweest om de gehoormeting nog een keer te laten doen, want bij de eerste meting een dag na haar geboorte had ze met haar linkeroor geen goede uitslag. Alles was in orde bij beide oren, er zal de eerste keer iets in de gehoorgang hebben gezeten.
Gistermiddag moesten we naar de kinderarts bij het consultatiebureau, waar nog een keer alles werd gecontroleerd: van oogjes tot heupjes, van reflexen tot ruggengraat. Alles was voor zover te zien helemaal in orde, dus onze kleine meid is helemaal goedgekeurd!